gordijn

"een bladerig kijkje in de wereld buiten mijn appartement"

november 2022

Mijn slaapkamerraam is volgeplakt met krantenpapier. Bescheiden valt het ochtendlicht erdoorheen. Sinds ik mijn niet meer effectief werkende go with the flow in de morgen heb moeten inruilen voor ‘ritueel je scheel’, heb ik besloten om ’s ochtends koffie te gaan drinken om wakker te worden. Een grote beslissing, want het was toch wel jaren een significant onderdeel van mijn identiteit om een verse ochtendkoffie vriendelijk af te wijzen. Maar na 25 jaar louter thee tijdens het begin van de dag, is het tijd voor een frisse wind door dit zero-morning-coffee beleid. Ik vind ochtendse koffiegeuren namelijk wel heel prettig. Alsook romantisch. Dat je uit de douche stapt en er dan een geurend (zelfgezet) kopje voor je klaarstaat.

Vervolgens zet ik het begin van de dag voort met een tochtje naar de brievenbus. Haren nog nat, geen make-up, sloffen half aan. Het trappenhuis als sportschool voor de gewenste ochtendgymnastiek. Sleutel in het slot. Ik trek het deurtje zijwaarts open. Alsof ie niet kon wachten om opgehaald te worden, viel de krant in mijn armen. Ook weer zoiets romantisch. Een bladerig kijkje in de wereld buíten mijn appartement. En dan ook nog het idee dat een bezorger in het donker naar mijn huis is gekomen. Vòòr 07:00. Zodat ik nu, geheel volgens nieuw ritueel, aan de eettafel zit met een bloemig koffietje. Een opengeslagen krant voor me, de dag beginnend. 

De tijdelijkheid van dit nieuwe ritueel doof ik voor het gemak maar even in de koffiepot. Een spotgoedkoop proefabonnement met een dagelijkse bezorging voor vier weken (voor maar 4 euro!) in dure crisis- en verhuistijden is eigenlijk ook te romantisch om waar te zijn. Eerst maar eens investeren in échte gordijnen, zodat de energierekening hopelijk toch nog een beetje meevalt. Maar je kan zeggen van kranten als surrogaat gordijnen wat je wilt, je wordt er wél wakker van.