nootmuskaat

"misschien is het dat het begrip tijd een andere waarde heeft gekregen"

januari 2022

Het is voor Randstadse begrippen een ietwat grijze zaterdag en met flinke pas (lees: mijn natuurlijke tempo) loop ik richting Utrecht Centraal. Als ik aankom op het perron zie ik dat ik nog maar twee minuten heb, dus haast ik me richting een niet al te druk treinstel. Terwijl ik me op mijn plekje installeer verheug me op een treinritje naar een hopelijk iets zonniger Zuiden.

Rechts van me zit een vrouw met een Surinaams accent binnensmonds te bellen. Tijdens het lezen van de zaterdagkrant vang ik onbedoeld een paar zinnen op uit haar gesprek. "Nootmuskaat, honing en citroen," blijft ze maar herhalen. Ik vraag me af of dit een goedbedoeld advies is bij verkoudheidsklachten of een heilige drie-eenheid die als mantra gebruikt dient te worden. 

Terwijl de beelden van eenzame weilanden in het raam links langs me heen glijden, krijg ik opeens het gevoel dat er iets mist. Er mist iets in deze oh zo vertrouwde treinsetting en dat gevoel heb ik eigenlijk -met terugwerkende kracht- al een tijdje. Opeens realiseer ik het me: de altijd vriendelijke (maar toch ook vaak overbodige) railcatering mensen. Met die enorme rugzak op hun rug met daarin een onzichtbare koffietank en bescheiden selectie aan vaak met chocolade omhulde snacks. Maar waar zijt gij dan oh Railcatering? Was mijn Volkskrant abonnement pas begonnen nadat deze (blijkbare?) afschaffing uitgebreid beschreven was in de opinie sectie van de krant? Hoe kan het dat ik hier niet van op de hoogte ben? Ik mis de railcatering eigenlijk nu pas voor het eerst in mijn leven. Ik vraag me af of het er mee heeft te maken dat ik morgen 25 word en dit een bepaalde koffieservice-drang in me oproept.

Of misschien is het dat het begrip tijd een andere waarde heeft gekregen. Als jong werkende lijkt vrije tijd nu eenmaal schaars. Want naast 'het werkende leven' ben je ook nog continue aan het proberen om niet door de (was)mand te vallen als net-niet-volmaakt volwassene. Omdat het gewoon niet altijd lukt om wekelijks het beddengoed te wassen of dagelijks de afwas netjes weg te werken. Laatstaan om iedere avond weer te moeten bedenken wat er gegeten gaat worden om niet weer terug te hoeven vallen op die standaard go to curry.

Ik concludeer dat het eigenlijk heel logisch is dat ik de railcatering mis. Een krant laat zich gewoon lekkerder lezen met een dampend bakje koffie ernaast dat je niet zelf hebt hoeven zetten. En ja, ik had inderdaad tien minuten eerder kunnen vertrekken thuis om bij de Kiosk op het perron in de (gevoelsmatig veel te lange) rij aan te sluiten, maar dan had ik m'n beddengoed niet meer uit de wasmachine kunnen halen om zo vanaf morgen wél een plekje te verdienen in die echte grote-mensen-wereld. Dus stiekem hoopte ik op een tweede (koffie)kans ín de trein. Bij de railcatering persoon. Die dan met veel te opgewekte ochtendstem een (al dan niet) vers koffietje voor me zou tappen. Terwijl die zich ongemakkelijk -alsook met enige ervaring- staande probeert te houden bij het rammelen van de wagon tijdens een stuk oneffen rails. Om daarna dan weer geheel professioneel aan me te vragen of ik nog iets bij de koffie wil. "Ja, eigenlijk wel. Doe maar nootmuskaat, honing en citroen."