zomerrouw

"als je tijdelijk je eigen kleuren verliest, kan een veranderende omgeving wellicht je perspectief bijkleuren"

oktober 2022

Een nazomerse autorit brengt me in een zonnig buitenland. Dunne zonnestraaltjes vallen door de bladerige bomen op het wandelpad. Het bos is bezaaid met verse herfstbladeren en hoopjes stekelige kastanjehulzen. Het groen heeft plaats gemaakt voor geel, oranje en rood.

De tijdelijkheid van dit kleurenpallet herinnert me aan de enige constante in het leven: verandering. Zo graag als ik soms verlang naar een moment dat alles op z’n plek valt en blijft zoals het is, zo bewust ben ik nu van de altijd aanwezige dynamiek. Maar bij verandering hoort ook vaak rouwen. Zo beweerde een vriendin laatst op een regenachtige herfstdag iets te ervaren wat ze omschreef als zomerrouw: niet meer zonder-jas-naar-buiten kunnen, geen natuurlijk ochtendlicht meer als wekker hebben, laat staan een onaangeraakte verwarmingsknop. Rouwen om wat er (even) niet meer is. 

Aan de zijkanten van het bospad staan de resten van wat een tijd terug nog kleurige bloemen en struiken waren. Ondanks de missende fleurigheid pluk ik één voor één wat verdorde takjes en voeg ze samen in mijn hand. De bloei van de tijd in de vorm van een verwelkt bosje. Als je tijdelijk je eigen kleuren verliest, kan een veranderende omgeving wellicht je perspectief bijkleuren. Want ook al heb ik op dit moment een (schitterend) gebrek aan vrolijkheid in mijn hand, ik zie er wel mooie dingen in. En volgens mij is dat eigenlijk überhaupt het enige wat telt: dat je meer in iets ziet dan je eerst dacht dat er te zien was. Het ligt er maar net aan hoe je er naar kijkt. En in this view, I see all the colours in you.