prikkeldraad

"zonder slag of stoot m’n eigen weg gaan, is wellicht een utopie"

juli 2022

Een lange streep bloed loopt over mijn onderbeen naar beneden. Héél even was ik maar van het wandelpad afgegaan, en meteen ging het mis. 

Met een ietwat enthousiast ingepakte wandelrugzak stond ik te wachten op Utrecht Centraal. Op alles was ik voorbereid: wisselende weersomstandigheden, spontane behoeftes om op een kleedje te zitten, ongeplande hongeraanvallen en kapotte veters. Een uur en 14 minuten zat ik in de trein voordat ik uitstapte bij een station aan de rand van het bos. Ik wilde ‘gewoon’ even met mezelf gaan wandelen. Een poging tot het ontvluchten van de stadse drukte in mijn hoofd. En wat kreeg ik? Het leek eerder een uit de hand gelopen therapiesessie dan een rustig middagje ‘hoofd leegmaken’. Rondjes werden gewandeld, al dan niet metaforische hekken lieten me meermaals tegen mezelf aanlopen en Google Maps zorgde voor een onterecht stukje richtingsgevoel. Na een half uur dwalen, strandde ik bij een doodlopend ogend weggetje met ernaast een klein bord. 'Eigen weg’ las ik, zwart op wit. Dit onbedoelde advies kon ik misschien maar beter ter harte nemen. Dezelfde weg teruglopen vond ik namelijk geen optie. In de verte zag ik een niet al te hoog hek met prikkeldraad. Een gebrek aan wegwijspijlen, ANWB-paddenstoelen en gekleurde paaltjes, liet me uiteindelijk besluiten de uitdaging aan te gaan.

Daar sta ik dan, aan de andere kant van het hek. Bloed op mijn been, zweet op mijn voorhoofd, tranen in mijn ogen. Zonder slag of stoot m’n eigen weg gaan, is wellicht een utopie. Welke kant ik hierna op moet gaan, weet ik niet. Ik denk dat ik gewoon moet blijven lopen.