Onderweg

"Eenmaal aangekomen op mijn bestemming, ben ik nog steeds onderweg. Maar waarheen?"

december 2021

"Zo jongedame, waar gaat de reis naartoe?" vraagt een veel te charmante NS-conducteur terwijl ik braaf mijn gele pasje naar hem uitsteek. "Utrecht" antwoord ik met een verdacht zachte G. Een typische late zondagavond vraag voor hem, het begin van een filosofisch getinte treinreis voor mij. Eenmaal aangekomen op mijn bestemming, ben ik nog steeds onderweg. Maar waarheen? Dat is misschien wel één van de moeilijkste vragen om aan een jongvolwassene te stellen. Zo makkelijk als die vraag te beantwoorden leek als student -toen je altijd mooi kon refereren naar die uiteindelijke diploma-uitreiking- zo lastig lijkt het als beginneling in het werkende leven -dat juist géén duidelijk eindpunt heeft.

Wellicht helpt het om een doel voor ogen te hebben. Een dagbesteding kan dan nog zo saai of onzinnig voelen, je weet waarschijnlijk wel waar je het voor doet. En mogelijk helpt het ook om in een fijn (vertrouwd) vormpje te zitten. Een stukje thuis dat vergroeid is met jezelf en waar je je helemaal op je gemak voelt. Met personen om je heen die zorgen voor een stukje houvast. Maar misschien is het ook wel het hebben van een toekomstbeeld. Young wild and free, huisje boompje beestje of equivalenten daarvan. 

En wat hebben al deze dingen met elkaar gemeen? ...Het zorgt voor houvast. Misschien wel hetgeen waar we het meeste behoefte aan hebben in het leven en waar sommigen zelfs niet zonder kunnen. En eerlijk is eerlijk, hoogstwaarschijnlijk bereik je dat ene specifieke doel helemaal niet, blijf je niet voor altijd in dat ene fijne vormpje en is dat toekomstbeeld verre van hoe het echt zal lopen. Want er is niets zo veranderlijk als het leven. Maar het hebben van een houvast geeft een stukje rust. 

Maar wat nu als al die dingen opeens even weg lijken te vallen? Das pech, houvast weg! En dan is het watertrappelen geblazen om je hoofd boven water te houden. Soms ga je gevoelsmatig eventjes kopje onder, maar meestal lukt het wel om niet te verdrinken in al je gedachtes. Want hoe zwaar en uitputtend het ook is, na een tijdje vind je weer een nieuw uitzichtpunt. En ook al blijf je fysiek gezien dan misschien wel op dezelfde plek, mentaal ben je (kilo)meters verder.