kers(t)vers

"want ook dít jaar liet ons toch maar weer even heel cliché inzien dat je pas weet wat je mist, als je het niet meer hebt"

2021

Het is een doordeweekse woensdag, technisch gezien zijn we nog maar een paar uur verwijderd van het bereiken van de betere (tweede) helft van de laatste maand van het jaar. Het glaasje rode port (ookwel creative juice) naast me doet geloven dat de avond niet meer zo jong is als het lege dinerbord naast me doet vermoeden. Op de achtergrond speelt een -volgens mijn huisgenoot- veel te slechte kerstfilm, een sfeermaker die compenseert voor de veel te verdunde dennengeur die momenteel in onze woonkamer hangt. Al is die dit jaar niet voor iedereen in huis te ruiken -ik geloof iets met de restverschijnselen van het meest gebruikte 6-letterwoord van het jaar. En oh ja, óók die van vorig jaar. Opeens realiseer ik me weer even waarom ik op deze winterse woensdagavond thuis aan de eettafel zit in plaats van in een hipster restaurant aan de gracht in Utrecht: de opnieuw verlengde "avondlockdown". Een term die veel gezelliger klinkt dan die daadwerkelijk is. 

Die extra beschikbaar geworden avonduurtjes moeten we dan toch maar gebruiken om dit jaar wél wat langer na te denken over hoe lang de familie ook alweer in de oven moet om het (online) kerstdiner wat soepeler te laten verlopen. En over soepel gesproken -voor het geval dat je geen oven hebt (of geen tijd meer hebt om een oven op te halen)- dan doet een goede fles wijn vaak wonderen om iedereen op de juiste temperatuur te brengen. En doe anders voor de zekerheid maar gewoon meteen anderhalve meter aan flessen wijn. Dan is die (Christ)mask waarschijnlijk überhaupt niet meer nodig. Want of het R-getal dit jaar daadwerkelijk lager zal liggen dan vorig jaar, dat laten we nog maar even over aan Hugo (of een goede vriend die werkt bij het RIVM).

Een nieuwe trend die wél zichtbaar wordt, is de cadeaustress die significant minder lijkt te worden. Je weet dat Bol.com een geoptimaliseerd verzendsysteem heeft wanneer twee huisgenoten los van elkaar een pakketje bestellen en dat die dan tóch samen door dezelfde DHL-bezorger op hetzelfde moment thuis worden afgeleverd. Bijna net zo satisfying als het moment wanneer je na uren inpakken précies genoeg kerstpapier lijkt te hebben ingeslagen voor al die online bestelde cadeaus. Waardoor je je even "heel goed voor het milieu" voelt door geen verspilling te hebben gecreëerd. Om je vervolgens weer kei (of hendig) hard te realiseren dat je waarschijnlijk toch weer je (kunst)boom met kluit terug zult moeten planten om te compenseren voor je papiergebruik. Want als zelfs de kerstman volgend jaar al met de boot moet komen, dan weet je dat je die groene voornemens toch iets zult moeten aanscherpen. Maar wel pas ná het kerstdiner, hoor ik je denken, want gerechten uit de (kerst)stal horen er gewoon echt bij. (Nee) Toch? Ik betwijfel of de herdertjes niet ook warm zouden kunnen worden van een broodje falafel. Geen lange wachtrijen bij nachte of de keurslager, maar gewoon lekker makkelijk van de toko om de hoek.  

En mocht de titel je in het begin nog het vermoeden hebben gegeven dat dit een (niet-rijmend) kerstgedicht zou worden of een veel te uitgebreid houdbaarheidsadvies voor al je kerstboodschappen, dan was die titel misschien toch een beetje mislei(gh)dend. Maar wat is dit dan wel? Misschien is het wel gewoon een ouderwets -en tegelijk toch milieuvriendelijk- verpakte kerstboodschap om heel eventjes stil te staan bij de dingen die we misschien vaak te vanzelfsprekend nemen. Want ook dit jaar liet ons toch maar weer even cliché inzien dat je pas weet wat je mist, als je het niet meer hebt: de fysieke aanwezigheid van collega's op je werk, een onbeslagen bril als je een supermarkt inloopt of een one night friend tijdens een avondje in de kroeg. Of in mijn geval: een personal barista en een bakker om de hoek die vlaai verkoopt. En zo geldt dat waarschijnlijk voor nog veel meer dingen. Behalve jeuk. Daar ligt niemand wakker van als dat er (opeens) niet meer is.  

Maar laten we deze dagen vooral ook weer even bedenken wat we wél nog allemaal hebben, mogen en kunnen. Want, zoals één van mijn geliefd oud-collega's zou zeggen: relativeren kun je leren. En ja, anderhalve meter is een enorme afstand om te houden bij mensen die je liever zijn dan lief. Maar vrienden 0,0015 km in de buurt hebben, klinkt dan eigenlijk weer als iets om heel dankbaar voor te zijn. En zelfs zonder relativeren klinkt die anderhalve meter wijn ook best aangenaam. En hoe gezellig we het binnen maken, hebben we dan gelukkig wél nog zelf in de hand. Dus waar Mark en Hugo de volgende keer ook mee komen, een kers(t)vers gezet kopje thee thuis op de bank tijdens een (al dan niet slechte) kerstfilm neemt niemand ons meer af. Enjoy & Happy Holidays!