geluk(t)

"ik was begonnen aan de reis waar ikzelf geen routebeschrijving voor had kúnnen maken"

2022

“Maar professor, worden we eigenlijk niet ongelukkiger van die huidige focus op gelukkig worden?” ‘Nee’ was het antwoord van -ironisch genoeg- de geluksprofessor. Een antwoord dat voor mij net zo gedateerd voelde als de collegezaal waarin deze gelukslezing begin december plaatsvond. De belangrijkste boodschap van de avond: geluk kun je trainen. Je zou eerst zelf geluk moeten creëren, dan zou ‘de rest’ daarna vanzelf komen. Kleine kanttekening was wel dat niet iedereen hierin even trainbaar is, want 'iedereen is verschillend' -iets met de effecten van genen en omgeving. 

Oke.. Ik voelde dat ik me hierin niet helemaal kon vinden. Misschien omdat ik al een tijdje bezig was met mezelf losmaken van de ideeën over ‘de maakbare samenleving’: presteren, ‘zorgen dat je iets wordt’ en zelf verantwoordelijk zijn voor de interessantheid van je leven. Maar volgens mij hebben we onderweg hiernaartoe niet altijd alles in de hand: hoe we ons voelen, welke emoties we op een bepaald moment ervaren en bovenal: of we gelukkig zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik sta helemaal achter concepten als een positieve mindset, maar of we hiermee dan meteen alle ingrediënten in huis hebben voor een niet-te-mislukken recept voor zelfgemaakt geluk? (..)

Tijdens de eerste helft van afgelopen jaar voelde ook ik mezelf erg verantwoordelijk om geluk te creëren in mijn (zelfgekozen) nieuwe ‘interessantere’ leven. Wonend in de drukke Randstad, met een positie in een bedrijf waarin ik jaren kon doorgroeien én waarvoor ik goed betaald kreeg, plus ook nog eens een uitgaansleven waar je U(uuu) tegen zegt. En je raadt het misschien al: ik was helemaal niet gelukkig. Maar dat was wel mijn eigen schuld, vond ik. Tussendoor probeerde ik dan nog maar zelf (al wandelend) mijn soul te searchen in de Schotse Hooglanden, hopend op geluk dat ik thuis niet kon vinden. Ik betrapte me zelfs tijdens een tocht door een groen bedekt bos op het zoeken naar een klavertje vier (met een Jesse had ik trouwens ook genoegen genomen ;)). Maar gelukkig realiseerde ik me al snel dat ik geluk niet moest zoeken, ik moest het proberen te vinden in mezelf. En na een aantal dagen wandelen vond ik dat uiteindelijk wel, maar eenmaal weer terug in mijn ‘normale’ leven in Nederland was daar nog maar weinig van over.

Dus al (of eigenlijk, pas) na een klein jaar in mijn gemaakte leventje was het moment daar om te gaan bijsturen. En daarbij ook even op de rem te trappen. En hard. Zelfs een vaste aanstelling wees ik (dankbaar) af. Het was nu echt tijd om even stil te gaan staan. Fysiek dan, want mentaal gezien ben ik vanaf dat moment kilometers gaan maken. Deuren die ik jarenlang bewust -en vaak ook noodgedwongen- dicht had gelaten, trok ik in één keer allemaal open. Ik was begonnen aan de reis waar ikzelf geen routebeschrijving voor had kúnnen maken. Het enige dat ik wist, was dat ik gewoon moest blijven lopen. Ik trad meermaals in mijn eigen (trauma)sporen, keek vaker dan eens achterom om het verleden te laten helen en oefende met hetgeen dat ik eigenlijk nooit goed heb geleerd: luisteren naar mijn gevoel. Met daarbij als grootste uitdaging om de focus niet méér op alles en iedereen om me heen te hebben dan op mezelf. Maar zoals mijn bedrijfsarts me al wijs meegaf: “het is als het afleren van kunnen fietsen: als je het eenmaal goed kunt, is het lastig om het niet meer te kunnen.” Al komt die positieve mindset hierbij dan mogelijk nog wel van pas. Want hopelijk -met veel oefening en een beetje geluk- zal ik hier toch in kunnen groeien. Mede dankzij mijn WC-wijsheden die me er meermaal dagelijks aan herinneren dat "Maybe the journey isn’t so much about becoming anything. Maybe it’s about un-becoming everything that isn’t really you, so you can be who you were meant to be in the first place”.

Daarom wens ik jullie dit keer geen gelukkig nieuwjaar, maar een moedig nieuwjaar. Moed om buiten je comfort zones te treden, moed om ook lastige emoties toe te durven laten en moed om bij te sturen als je voelt dat dat nodig is. Want, fuck geluk. Omarm de dynamiek van het leven. En geluk of niet geluk(t), voor mij is stilstaan op dit moment, een hele vooruitgang.